Þér finnst eflaust að fræðslan sé tyrfin, en trúðu mér að það er erfiðra að setja hana fram en að skilja, því sem á að lýsa er svo mikla ofar því sem tungumál getur lýst og myndum þess verður að byggja upp í vitundinni áður en hægt er að kalla þær fram með mæltu máli. Þú verður að geta séð fyrir þér alheim í upphafi sem þrjá hringferla. Allt sem er, er aðeins hreyfing—hreyfing í geimnum—einungis hreyfing, frum-hreyfing sem myndaði allt sem er, áður var ekkert til að hreyfa. Alheimur er bundinn af þeirri hreyfingu sem kölluð er Hring-takmörk. En auk Hring-takmörkunnar er hreyfing í tvær áttir. Þær eru Hring Kosmos og Hring-Kaos, „gott“ og „illt“ og þau eru uppruni aflanna sem eru þekkt undir þessum nöfnum. Áhrif þessara afla –eru innan Hring-takmarkanna og geta ekki farið út fyrir þau mörk. Þessar þrjár hreyfingar eru hin þrjú miklu „frumhöf“ Alheimsins,—fyrsta Þrenningin. Þess vegna er æðsta vera í þessari birtingu ávallt skilin sem Þrenning og því er „þrír“ grundvallartalan. Allt hverfur að lokum til þessara þriggja áhrifa. Allt sem síðar kemur, varðar jafnvægið milli þessara þriggja afla: — (a) Afl Hring-Kosmos, sem leitar til miðjunnar. (b) Afl Hring-Kaos sem leitar út til ytri geims. (c) Afl Hring-Takmörkunnar sem heldur jafnvæði milli þeirra og kemur í veg fyrir að annað hvort þessara afla vaxi um of.
Hring-Takmörkunin er þó uppruninn frá Hring-Kosmos og hefur eðli sitt þaðan frekar en frá Hring-Kaos. Hring-Kaos verður ávallt að svo líta á að hafi uppruna sinn í ytri geimnum,-í því Óbirta og hafi tilhneigingu til að snúa til baka úr birtingu. Það lítur til fortíðar og leitar ávallt að aðstæðum fortíðar. Hring-Kosmos leitast við að draga saman, en Hring-Kaos til að leysa upp. tilhneiging Hring-Kosmos er til framtíðar. Hring-Kaos getur aldrei byggt upp, því hvaða afl sem það nálgast mun leysast upp. En afl Hring-Kosmos viðhelst vegna samtengingar við Hring-takmörkin. Því aflið sem Hring-Kosmos geislar út í geiminn innan ummáls síns kemst ekki út vegna áhrifa Hrings-Takmarkanna. Með þessu samhengi í virkni þeirra mynda þau stærri og meiri áhrif. Snúum aftur að því er Hring-Takmörkin luku sínu fyrsta hringferð og Alheimur myndaðist þar með. Hvaða aflmyndun sem er, myndar aðra hreyfingu þegar hún nær hámarki í hröðun, seinni hreyfingin er framlenging af umframafli fyrri hreyfingarinnar, því afl getur af sér afl þegar það hreyfist í mótstöðuleysi. Frumathafnasemin er HREYFING. Önnur athafnasemin er LJÓS. Þriðja athafnasemin er HLJÓÐ. Hreyfing Hring-Kosmos setur af stað annan sveim innan áhrifasviðs síns, tilhneiging þess er að draga meiri og meiri geim inní hringhreyfingu sína. Það getur ekki vaxið í ummáli því það er takmarkað af Hringsviði Hrings-Kaos, það vex því í staðinn að innan svo að hringbeltið verður að lokum eins og snúningsdiskur með miðjuna staðbundna. Snúningsdiskurinn sem snýst af seinni hreyfingunni, sem er Hring-Takmörkunin, verður að hringsnúandi kúlusviði.
Samspil þessara tveggja hreyfisviða verður eðlilega hlutlaust, tiltölulega einföld hreyfing hefur breyst í röð málamiðlanna. Helsta athafnasemin hættir að vera ummálið en verður þess í stað miðjan. Þó Hring-Kosmos, Hring-Kaos og Hring-Takmörk haldi áfram hver á sínu sviði og snúist sjálfstætt, gefur samræmd hreyfing þeirra af sér röð af bylgjur. Þessar bylgjur eru Geislarnir. Þú verður að sjá fyrir þér röð af spírölum sem snúast og ná frá miðju og út að ummálinu :—
(a) Áhrif Hring-Kaos beinir aflinu út til ummálsins. (b) Áhrif Hring-Kosmos beinir aflinu inn að miðjunni. (c) Miðjan er samræming allra krafta og jafnar þá. Það sýnist því, að á kosmíska sviðinu myndi geislarnir Miðju-sólina.
Við erum nú komin þar í þróuninni, að til viðbótar hinum þremur miklu “frumhöfum“ sem standa algjörlega óháð Alheiminum sem þau mynda, höfum við hreina kosmíska hreyfingu—hreyfingu flæðandi geisla—Geislanna sem flæða út og aftur til baka. Þessa geislar—þessir hringsnúandi geislar sem endurkastast frá Hring-Takmörkunum—verður að ímynda sér í pörum, hver þeirra í sérstöku sambandi við sitt andstæða númer, þannig er hver hreyfing táknið ∞, útflæðið í efri hluta hringsins en neðar er hinn helmingur hringflæðisins. Í þessu eru falin djúp sannindi, nátengd raunhæfri dulspeki. Þessar nýju hreyfingar skapa spennu sín á milli sem vekur upp röð af hjámiðjuhringum sem hreyfast, þannig að alheimurinn eins og skiptist uppí mismunandi áhrifasvæði. Þessir spinnandi geislar og hjámiðjuhringarnir eru þekktir sem hinir miklu „Síðari“. Það eru tólf geislar og sjö hjámiðjuhringir. Innan áhrifasvæða hvers geisla verða til hreyfingar sem kallaðar eru „Snertlar“ („Tangentials.“) Sú samsvörun sem kemst næst er Brownian hreyfing atómanna (árekstur atóma), afstaða Hringanna og Geislanna mynda horn á milli sín og snögg snertihreyfing myndar því öðru hvoru nýjan þátt í alheiminum. Við höfum farið yfir þrjár tegundir hreyfinga. (a) Samspil frumhringanna. (b) Samspil þá seinni, Geisla og Hringja. (c) Snertihreyfing vegna afstæðra horna Geisla og hjámiðjuhringjanna.
Í þessum snertihreyfingum krossast stöðugt aflínur þeirra í tiltölulega litlum hluta alheimsins. Þar sem þær krossast myndast hvirflar með and-stæðum áhrifum sem breyta hreyfingu hvers annars. Þannig, að í stað þess að halda áfram sínum sveigðu kúrfum sem ganga í gríðarstóra hringi, færast þeir í nýja hreyfingu og snúast hver um aðra og verða tiltölulega stöðugir og mynda þannig samsetta einingu— tveggja afla sem eru ekki lengur með sjálfstæð áhrif vegna aðdráttarafls stærri aflanna, heldur eru áhrif þeirra samþætt. Þannig verða atóm til —tvö samsett öfl mynda hvirfill og snúast um hvert annað í stað þess að snúast um takmörk alheimsins. Ég hef lýst myndun „frumatómsins.“ Þessi atóm vinna sem eining en verða einnig fyrir aðdráttarafli hreyfinga umhverfis þau og byrja að hreyfast í snúningi sínum og sami gangur á sér aftur stað. Atóm á hreyfingu hittast og hringsnúast um hvert annað og svo heldur gangurinn áfram. Tilhneiging samsettra atóma er að ferðast út að ummáli en einföldu atómin halda sig að miðjunni. Þannig þróast svið alheimsins. Við skulum fara yfir þetta: — 1. Hreyfing Hringjanna. 2. Hreyfing Geisla og Hjámiðjuhringa. 3. Hreyfing „Snertilínanna“ innan geiranna.’ 4. Hreyfing hvirflana. 5. Hreyfing samsettra atóma.
Þú munt sjá þessa töluröð síðar. 1. Vísar í hið Altæka. 2. Vísar í Birtinguna. 3. Vísar í Þróunina. 4. Vísar í Formið. 5. Vísar í Lífið.
HIÐ Óbirta er skýr tilvist. Við getum ekki sagt um að það sé ekki. Þó það sé ekki í birtingu er það. ÞAÐ er uppruni alls sem er. ÞAÐ er hinn eini „raunveruleiki.“ ÞAÐ eitt er efnið. ÞAÐ eitt er stöðugleiki, allt annað birtist og verður til. Um þetta Óbirta getum við aðeins sagt, „ÞAÐ ER.“ ÞAÐ er sögnin að „að vera“ snúið til baka til sjálfs síns. ÞAÐ er hrein tilvera að „vera“ án eiginleika og án sögu. Allt sem við getum sagt um ÞAÐ, er að það er ekki eitthvað sem við þekkjum, því ef við vissum eitthvað, þá hefur það birst okkur til að þekkja það og ef það er í birtingu þá er það ekki hið Óbirta. Hið Óbirta er því hin mikla andstæða, en á sama tíma er ÞAÐ óendanleiki sem enn hefur ekki átt sér stað. Það er best skilið undir viðáttu himingeimsins eins og við sjáum hann. Í þessari dulfræði verður þér gefnar ákveðnar myndir og undir áhrifum þeirra ráðlagt að hugsa um ákveðna hluti. Þessar myndir eru ekki eiginlegar heldur táknrænar, og eru gerðar til að þjálfa hugann, en ekki að upplýsa hann. Þess vegna ættir þú að hugsa hið Óbirta sem himingeiminn, eða öllu heldur rýmið milli stjarnanna og hugsa Lógos sem sólina með allt sólkerfið umhverfis sig og útstreymi hans sem geisla. Hið óbirta er hin eina eining. Birtingin byrjar þegar tvíeðlið verður til. Grunnur tvíeðlis er „rými“ og „hreyfing.“ Fyrsta birtingin var hreyfing í rúmi (geimnum)—þessi líking sem ég verð að nota kann að hafa lítil áhrif í huga þér. Allt sem ég get sagt til að lýsa þessu er, „rýmið var á hreyfingu“, þau orð gefa þér vísbendingu að mörgu.
Þegar rýmið hreyfðist hefur það þessa sérstöku eiginleika,—vegna mót-stöðuleysis missir það aldrei hröðun og heldur því áfram að flæða fram. Þegar rýmið hreyfist eru tvö öfl að verki:— (a) Aflið sem veldur hreyfingunni, —-löngun rýmis til að hreyfast. (b) Aflið sem hingað til hélt aftur af því að rýmið hreyfðist, —löngun rýmis fyrir kyrrstöðu. Þessi tveir þættir eru til staðar í allri hreyfingu, en þar sem löngunin til að hreyfast var sterkari, yfirvinnur hún löngunina fyrir kyrrstöðu, en löngunin til kyrrstöðu hefur áfram áhrif sem nokkurskonar fyrirstaða. Þessi ístaða kyrrstöðunnar togar örlítið í hreyfinguna. Þess vegna er ekkert sem heitir bein lína í geimnum. Öll hreyfing hefur því örlitla kúrfustefnu upp á við og því mun hún að lokum enda á upphafstað sínum og hefur því myndað spinnandi hringferill. Frumhreyfingin, Hring-Kosmos er aðeins flæði rýmisins sem snýr aftur á upphafstað eftir óralanga tíð og heldur enn á ný áfram ferðalagi sínu í nýjan hringferill. Þetta myndar spinnandi belti með gífurlegu ummáli. Þetta belti snýst á einu sviði á óralöngum tíma og snýst án afláts.
En tilhneiging þess er að tengja hreyfingu sína við rýmið umhverfis það, sem leiðir til þess að meira rými flæðir með og inní þessa spinnandi hringhreyfingu. (Munið að allt þetta eru líkingar) Hringhreyfingin á einu sviði heldur áfram þar til spennan sem hún myndar, vekur upp nýja hreyfingu, annan straumur í geimnum verður til hornrétt á þá fyrstu og sami gangur endurtekur sig eins og í þeim fyrri.
Þessi spinnandi aflsviðum má líkja við Hringi Satúrnusar. Nú höfum við tvö spinnandi svið, annað innan hins og við ættum að muna að það seinna er utan um það fyrra og hefur því meira þvermál. Um ómunatíð snúast þessi belti hornrétt hvert um annað og öll þróun ræðst af stærðarmuninum milli sviðanna. Þegar sá stærri hefur náð sama snúningshraða eins og sá minni og eldri, leitast hann til að draga til sín þætti þess minni, afleiðingin er að eldri hringurinn dregst að þeim nýrri. Gerum ráð fyrir að fyrri hringurinn hafi efra og neðra yfirborð. Efra yfirborðið á útflæðisboganum má gefa sér að sé jákvæður (+) og neðra yfirborð neikvætt (-). Öfug formerki eru í tilfelli innflæðisbogans. Sama á við seinni hringferilinn.
Þessir hringir dragast að og hrinda frá sér hvor öðrum, svo þú séð fyrir þér að efra yfirborð útflæðisbogans (fyrri hringsins) er jákvæður þar sem hann rís upp til neikvæðs þáttar í seinni hringnum og neðra yfirborð inn-flæðisbogans (seinni hrings) pressast niður og þannig miðlar seinni hreyf-ingin til hringferils disksins. Þegar þessi seinni hreyfing hefur lokið sinni fyrstu hringrás og náð stöðugri hringrás er nýr alheimur í mótun. Þetta er besta mögulega myndlíking sem hægt er að gefa af upphafi alheims.
Önnur afleiðing þessarar fyrstu hringrásar er Hring-takmörkin (Ring-Pass-Not) og hringrás seinna sviðsins setur mörk að Óreiðu (Kaos). Við ytri mörk þeirrar hringhreyfingar alheimsins er önnur afleiða hennar, frum-kyrrðin, óhreyfanleikinn sem hann á uppruna sinn í, þar verður endurkast krafta Alheimsins, það sem heldur á móti, það sem gerir skriðþungan mögulegan, við getum kallað þessi mörk Hring-Kaos (Ring-Chaos)—„,Frummótstöðuna.“ Hún varð til vegna viðbragða frumkraftsins við mót-stöðu hennar og snýst hornrétt á frumsnúninginn. Hún andsvarar þeim fyrri. Þar var aðdráttarafl Hring-Kaos sem setti Hring-Kosmos í seinni hreyfingu og myndaði seinni hringferilinn sem við köllum Hring-takmörk, (Ring-Pass-Not), frumtakmörkin. Því er það að í grunninn er það Frummót-staðan (Prime Evil) gerir alheimi kleyft að birtast. Áður en við höldum lengra, verðum við að útskýra hugtakið um hið illa. Hér á undan var sagt að fyrsta hreyfingin skapaði þá seinni hreyfinguna í samræmi við lögmálið um gagnvirkni og seinni hreyfingin andstæð hinni fyrri skapaði stöðugleika. Það er ávallt virkni andstæðna að skapa stöðugleika. Hið illa er í þessum skilningi einungis andstaða hornrétt á frumhreyf-inguna. Það er seinni hringferilinn sem rís sem andstaða við frumhreyf-inguna. Þú munt heyra meira síðar um hugtakið hið illa. Hið illa eða mótstaðan felur í sér endanleika—takmörkun og þess vegna staðnar það og því nauðsynlegt að skilja það til fullnustu því þá má nota afl þess á réttan hátt sem þrýstiafl. Það er þegar tilraun er gerð til að vinna kröftuglega með öflum Hring-Kaos sem hið illa verður til eins og það er þekkt í þeim skilningi. Hið illa verður að skiljast í andlegum skilningi sem takmörkun sem gerir mögulegt að mynda spennu—eins og þegar höfnun auðveldar okkur að ná einbeit-ingu. Ég skal gefa ykkur dæmi; „Saurlífi“ segir þú, „er af hinu illa og ber að forðast“, og því er lífsorkunni beint að efri sviðunum því ákveðinni tjáningu er hafnað þar. Ef engin væri neitunin, heldur aðeins frjáls flæði fullkomins samræmis, þá yrði engin einbeiting og því engin vinna. Þú getur ekki náð neinu afli úr opnum katli. Virkni mótstöðunnar (hins illa) verður að ígrunda vandlega. Þér munt ávallt verða ýtt af leið af hinu illa. Allur þroski til hærri sviða er vegna mótstöðu hins illa. Ef engin er mótstaðan, illskan, væri engin ástæða til þroska, þá yrði engin vöxtur, engin þróun. Við skulum draga saman fræðsluna: Við höfum upphafshringsnúning Hring-Kosmos; viðbrögð við honum veldur upprisu Hring-Kaos; aðlöðun að Hring-Kaos veldur seinni hringsnúningi Hring-Kosmos sem myndar Hring-takmörkin (Ring-Pass-Not).
Hreyfingin í Hring-Kosmos sem hringsnýst á einu sviði og snýst eins og um öxull setur mörk sem lífið á því sviði getur ekki farið yfir, jafnvel í hugsun. En þetta svið er líka umhverft af tveim aflmörkum—Hring-Kosmos og Hring-Kaos, sem snúast hornrétt hvort á annað. Snúningur Hring-Kosmos er uppruni aflsins sem þróunin fær hreyfiafl sitt frá og snúningur Hring-Kaos er uppruni afls þess sem afþróunin fær hreyfiafl sitt frá.
Þróun er þrýstikraftur frá ummálinu til miðju. Afþróun, eða upplausn sem sogast að ytri geimnum. Hring–Kaos tilheyrir ekki sviðinu sem það umhverfist, heldur ytri geimnum. Þetta er mikilvægt að atriði að hafa í huga. Hring-Kosmos laðast að sviðinu sem það umliggur. Hring-Kaos laðast að sviðinu sem umliggur það. Hring-Kosmos leitast við að víkka út miðjuna. Hring-Kaos leitast við að víkka út ummálið. Hring-Kosmos leitast við að þéttast með aðlögun. Hring-Kaos leitast við að snúa til baka til þess Óbirta og því, ef áhrif þess væru óheft myndi það minnka sviðið sem það umlykur í ekkert. Ef áhrif Hring-Kosmos yrðu óheft, myndi allt verða fast í núinu. Áhrif þessara tveggja afla er uppruni allra afla í Alheimi. Vegna þess að Hring-Kosmos þéttir, —byggir upp. Vegna þess að Hring-Kaos leysir upp —vex ekki. Þessa tvo hringi viljum við kalla það góða og það illa. Líf og dauða. Ljós og myrkur. Anda og efni. Tilvera og ekki tilvera. Guð og Djöfull, vegna þess að hvert þessara möguleika á rætur í samsvarandi hring. En það þarf að vera réttilega skilið að hringirnir eru hvorki „Góður“ né „Illur“ eins og þessar skilgreiningar á þessum þáttum eru skildir, heldur einungis hringferlar sem snúast hornrétt á hvorn annan og þar afleiðandi í andstöðu. Það er einungis að sá fyrri sem myndaðist er kallaður „góður“ og og hornandstað-an við hann er kallað „Illur“ og það gæti alveg eins verið að að í öðrum Al-heimi að fyrra sviðið mundi byrja að spinna með öðru hallahorni—hallahorni sem hér er kallað „Illt.“ Það yrði engu að síður að vera „gott“ fyrir þann Alheim, því „ gott“ og „illt“ snúast ekki um hornafstöðu heldur einfaldlega að vera afstæð hvort við annað. Fyrsta aflið sem rís er kallað „gott“ vegna þess að frá því rísa aflmörkin sem við köllum þróun. Allt sem kemur á eftir er mælt frá stöðu þess.
Svo lengi sem þau hreyfast með sama horninu eru þau þekkt sem „góð.“ Þau sem koma hornrétt þar á eru þekkt sem andstaða og kölluð „ill.“ Mótstaða er einfaldlega það sem hreyfist í andstæða stefnu við þróunina. Mótstaða er það sem nálgast hreyfingarsvið Hring-Kaos og þess vegna hefur það tilhneigingu til snúa til baka til þess Óbirta. Öll mótstaða sem byggist upp í sólkerfi dregst að Hring-Kaos og er sjálfeyðandi, vegna þess að sjálf hugmyndin „illt“ felur í sér afl sem hneigist til að vera án tilveru. Þannig getur þú nýtt hið „illa“ með tvennum hætti:—
a) Það sem hjálpar þér til að læsa afl þess góða með andstöðu og tryggja þannig stöðugleika—fótfestu. Mótstaða gerir þér kleyft að hafa tak á umráðasvæði.
b) Mótstaða hreinsar upp fyrir guðina ef hún fær að starfa óáreitt. Þess vegna sagði hin mikli „ Standið ekki gegn hinu illa.“ Þegar þú stendur gegn mótstöðunni þá læsir þú afl þess góða. Þú læsir afls þess góða sem sem heldur mótstöðunni í skefjum. Það þjónar engum gagnlegum tilgangi, nema að þú hafir ótæmandi góðvild sem endist og sem stígur þaðan upp til hæstu hæða.
Þess vegna er ekki nóg að mæta hatri með kærleika—mæta illu með góðu. Ástæðan er fáfræði og þess vegna hafa hefðbundin trúarbrögð haft svo lítil áhrif í heiminum. Þú verður að mæta hatri með nægilegu hatri til að valda læsingu á afli þess. Þú verður að hata hatrið, og þegar tekist hefur að gera það illa óvirkt með andstöðu getur kærleikurinn risið upp og notað það sem þrýstiafl. Þú mætir aðeins mótstöðu þegar þú vilt skapa uppbyggjandi verk—þegar þú vilt skapa eitthvað nýtt. Þú stendur ekki gegn henni ef þú vilt eyða einhverju. Þú skapar tómarúm kringum það. Þú hindrar að mótstaðan snerti það. Þegar það er án mótstöðu, er það frjálst að að fylgja sínu eigin eðlis-lögmáli, sem er að fylgja hreyfingu Hrings-Kaos. Það færist út til endimarka sólkerfisins þar til það kemur að hringhreyfingu Hring-takmarkanna sem það kemst ekki í gegnum, en það er komið á stað með svo frumstæðan einfald-leika að það leysist upp í sín eigin frumefni og þau dragast að næstu hreyf-ingu, sem er Hring-Kosmos og er í gott í eðli sínu. Því leysist hið illa upp í frumefni tilverunnar þegar henni er ekki veitt mótspyrna—fyrsta form birtingarinnar. Það hættir að vera skipulegt. Það hættir að hafa eiginleika. Það byrjar á upphafsreit að nýju, umbreytt með óvirkni í gott eðli. Það er hringsnúningur þessara tveggja hringja sem skapa áhrifin sem spila svo á sköpunina. Þú ert nú í stöðu til að skilja af hverju dulúð hins illa er leyndardómur þeirra Innvígðu,* það hefur mikið notagildi að skilja hið illa. En óagaður maður sem vissi um það og nýtingu þess til góðs, mundi nota það kröftuglega á hina jákvæðu hlið birtingarinnar en hafa ekki þann stöðukraft til að takast á við neikvæðu eiginleika þess sem hinir Innvígðu hafa. Þú sérð því að þetta er rúmfræði. Þess vegna eru tölur svo mikilvægar og mundu, tölur ú dulfræði vísa í hornagráðum. Gráðutölur Hvítu dulfræðinnar eru mótaðar í Hring-Kosmos. Gráðutölur þess illa eru mótaðar í Hring-Kaos. Skoðum ávallt gráðustærðirnar í hornum á tveim orkulínum sem skerast. Munum einnig að þegar þú stjórnar fleiri en einu sviði færð þú horn við hin sviðin sem mætast. Þú munt fá frekari leiðbeiningar um þetta. Hvert svið hefur þrjá hringi, líkt og Kosmos. Það eru einnig skurðpúntar ólíkra hreyf-inga eins og Tíma og Rúms. Það munum við skoða síðar.
* Þar sem „Innvígður“ kemur fyrir í þessari bók, með stórum staf er átt við upplýstan meistara.
Leiðrétting síðari útgáfu: Eftirfarandi kom frá uppruna efnisins til að eyða öllum vafa um nafngiftina „Neikvæða Illsku“: „ Að kalla Hring-Kaos „Neikvæða íllsku“ er óviðunandi. Orðið „Íllska“ ætti ekki að hafa verið notað þar sem það getur valdið ruglingi og til þess valdið að misskiljast jafnvel af þeim sem eru vel að sér í hugtökum okkar. Án breytinga og spennu sem skapast af vexti getur Alheimurinn ekki þróast til eigin endaloka. Hring-Kaos er ekki ólíkt Hring-Kosmos, heldur vex af honum og er að eilífu tengt því.“
Það er nauðsynlegt að hafa skýra hugmynd um hvað „vitund“ er, það mun nú verða útskýrt. Þú manst að í fræðslunni um eðli hinnar Miklu Veru var útskýrt að vitund var algjör gagnkvæmni allra þátta og eiginleika viðbragða sem hafa þróast í kosmískri þróun. Vitund er samþætting viðbragða, svo að hver breyting í hverjum einum þætti er svarað af samsvarandi aðlögun heildarinnar. Hér ræður meginþátturinn að jafna út, og þessi útjöfnun heildarinnar má útlista sem grunnur að kosmískum persónuleika. Á fyrstu stigum byggðist það á samruna óvirkra viðbragðaeiginleika Verunnar. Það er í meginatriðum óhlutlægt tengslanet, en með þróun hlut-gerðar efnisbirtingar sem höfðu áhrif á Veruna, komu fram ný jöfnunarviðbrögð. Við skulum því skilgreina tvö svið vitundar:— (a) Grunnvitund sem falin er í kosmískri þróun. (b) Aðlögun vegna ytri áhrifa. Hin Mikla Vera byrjar því með grunnvitund, myndar sjálfsmynd sína og verður meðvituð um hana og sú vitundarmynd með sínum margslungnu þáttum byggir upp seinni þátt vitundar hennar. Þessir tvö svið svara til þeirra þátta í manninum sem kallaðir eru einstaklingseðli og persónuleiki
Einstaklingur, hvort sem er Mikil Vera eða maðurinn í smáheimi, er röð skipulagðra viðbragða sem náðu jafnvægi í undangegnum þróunarfösum. Þessir fasar eru að baki og horfnir, nema eiginleikarnir fyrir viðbrögðum sem veran hefur öðlast. Einstaklingur er því staðlaðir viðbragðaeiginleikar. Persónaleiki er því þessir viðbragðseiginleikar til viðbótar þeim nýjum þáttum í þróuninni sem eru mögulegir.
„Einstaklingur“ og „Persóna,“ vísa því til þróunarstigs og hefur sögulegt mikilvægi. Það vísar til “ tíma“ en ekki „forms.“ Það sem er persóna nú, mun verða hluti af Einstaklingi síðar. Hin Mikla Vera, byggir þannig upp sína fyrstu Persónu af viðbrögðum sínum við kosmíska fasa. Hún verður meðvituð um „sjálfið“ sem þroskast þegar gagnkvæm virkni af öllum þáttum verður til. Sú vitund sem þroskast þannig, er í sjálfu sér hlutlæg tilvera svo hugurinn geti meðtekið það. Um leið og vitundin sér það sem hugform, er það skapað og lifir eigin verðleikum og verður hluti vitundarinnar og í því hugformi mun sama samspil krafta eiga sér stað þegar þessar Miklu Verur urðu til í alheiminum og þannig hélt gangurinn áfram. Eins og alheimurinn er endurskapaður í smækkaðri mynd í hópi hinna Miklu Vera og með þeim aðferðum í þróunarframgangi þeirra, mynda hugarmyndir þeirra aðrar tilverur. Þær tilverur byrja þróun sína á þeim stað þar sem Hina Mikla Vera var stödd í sinni þróun þegar hún skapaði þær. Á sama hátt og Hún hefur í sér alla fasa alheimsins, þannig hafa þær tilverur sem hún skapar einnig í sér alla eiginleika Hinnar Miklu Veru.
Við sjáum því í þessari hugmyndun Hinnar Miklu Veru, sem við köllum sólkerfi: — 1. Atóm sem dregist hafa inná braut þess ferðaatóms sem verður síðan hin Mikla Vera. 2. Kraftalínur og straumflæði sem eru hin myndaða vitund þessara Miklu Veru. 3. Við þessa samvinnu sem komið er á milli þessara seinni krafta og krafta atómanna, verða til straumar hreinna hreyfingar í rýminu sem eru sam-bærilegir við fyrstu hreyfingu í því og myndaði Hring-Kosmos.
Þannig fer þróunin í hringi og kemur aftur á hærri boga að þeim dyrum sem hún gekk út um. Það eru þessu straumar hreinna hreyfinga, sem eru annað en hreyfing hluta í rýminu, sem mynda grunnvitund í hinu myndaða sólkerfi. Eins og hefur verið fullyrt, eru virkni og gagnvirkni ekki vitund. Það er viðbrögð auk minnis sem eru grunnurinn að vitund og straumar hreinn hreyfingu í rýminu er grunnur að minni, því þeir straumar eru efnislausir og því án mótstöðu, þeir hverfa ekki.
Við höfum því virkni og gagnvirkni í viðbrögðum og stöðugt endurkast þeirra í ástandi sem er óbirt, sambærilegt við það sem átti sér stað. Orðtakið „úr óreiðu rís sköpun“ vísar til þess. Reglu hefur verið komið á Hið óbirta. Eitthvað verður til sem ekki var til. Sköpun hefur átt sér stað. Þessi viðbrögð hafa skjót áhrif hvert á annað og þau mynda reglu og skipulag sín á milli og þessi gagnkvæmu viðbrögð eru grunnur að persónuleikanum. Þessi fyrsti þroski vitundar í sólkerfi er mikil og alhliða Yfirsál. Ferill þessara viðbragða sem verða með virkni á atómsviðinu og þróast innan Yfirsálinni, mynda sýnilega „för“, sem, þegar eitthvert atómið sker feril þeirra, verður til þess að það fylgir stefnu þeirra þar til aðrir áhrifa-kraftar verða yfirsterkari. Reynum að sjá fyrir okkur fyrstu hreyfingu atóms marka far í „kraftinn“ og önnur atóm festast í þessu fari og fylgja sveigju þess um einhvern tíma og síðan brjótast úr því til að fylgja þeirra eigin eðlislæga ferli og önnur atóm falla í farið í stað þeirra. Reynum svo að sjá fyrir okkur þennan fram-gang á atómsviðinu og þá munum við sjá ótölulegan fjölda atóma í snerti-dansi og af og til munum við sjá einstaka atóm breyta skyndilega hreyfingu sinni, halda því um hríð eins og stýrðu af ósýnilegu afli og snúa svo skyndilega aftur til fyrri hreyfingarmáta. Þegar við skoðum „farið“ aftur sjáum við að það hefur dýpkað og næsta atóm sem festist í því tekur lengri tíma að losna úr því, en við hvert atóm sem fer í farið, breytist stefna þess, því áhrif eigin hreyfinga atómanna sem festast í farinu breyta stefnu þess. Þetta er fyrstu og einföldustu tengsl sálar og líkama. Ferlar í rýminu sem myndast af snúningi atóma grípa önnur atóm og þá myndast seinni hreyfing og ferilinn vex. Atómin sem mynda þessa ferla má líkja við ferðaatóm alheimsins.
