Author: Sigurbjörn Svavarsson

6. KAFLI

KOSMÍSK ÁHRIF Á SÓLKERFI

Þú hefur nú farið í gegnum fyrsta hluta verksins. Til að skilja það sem á eftir kemur þarf hugur þinn þarf að vera algjörlega með það sem undan er komið.
Í stuttu máli mun ég rifja upp: Hreyfing í geimnum er það upprunalega. Þegar hringrás þess hefur myndast verður Hring-Kosmos til, sem aftur myndar Hring-Kaos, sem með seinni áhrifum sínum veldur því að Hring-Kosmos mótar Hring-takmörkun sína. Þetta eru hinir Þrír eða Þrenningin.
Innflæðisáhrifin sem dregur sig saman inní Miðjuna og geislar aftur út til jaðarsins, eru Geislarnir—hinir Tólf.
Hreyfing Alheims myndar hina Sjö —Hjáhringina, eða sviðin.
Þar sem geislahornin hitta sviðin koma verða til snertihreyfingar.
Þegar þær hreyfingar eru í andstöðu myndast Frumatómin.
Þessi atóm, þegar þau snúa til baka á ferð sinni við mismunandi horn geislanna, mynda þau flóknu atóm sem miðflóttaraflið dreifir út á sviðin.
Þegar þau eru að lokum koma á ysta sviðið, tengjast þau á ný, en komast ekki lengra og snúa því við inn að miðju. Þetta eru svokölluð ferðaatóm. Önnur atóm eru staðbundin, því þau hafa sest að á tilteknum sviðum.
Svo að það eru engin atóm í Miðjunni, aðeins fyrstu kosmísku öflin.
Á fyrsta sviðinu eru aðeins þrístrend atóm, þess vegna er þetta svið gefin talan þrír, fyrsta einfalda atómið stóð fyrir þrjá þætti og hið flóknasta á þessu sviði samanstendur af þremur. Atómin á öðru sviði hafa töluna fjóra og á þriðja sviðinu er talan fimm, fjórða sviðið töluna sex og svo framvegis, niður á sjöunda sviðið sem hefur töluna níu. Þetta eru svokallaðar Seinni tölur, en tölur kosmísku aflanna eru Frumtölur. Við höfum því Frumtölur—einn, þrjá, sjö og tólf og Seinni tölur, þrjá til og með níu.
Frumþrenningin er tíu. Tíu er tala þróunar, því það er tíuhorna atóm sem þróast.

Þú hefur séð af því sem undan hefur verið sagt að frumhreyfingarnar mynduðu hver aðra og hafa náð stöðugleika, hring eftir hring í reglulegu ferli. Þeir hafa fullkomnað verkið og náð hámarks árangri. Undir áhrifum af fasabreytingum Frumhringanna halda seinni hreyfingarnar stefnu sinni.
Seinni hreyfingarnar hlíta eigin lögmálum, allt eftir ástandi Frumhringanna.
Svo er einnig með þriðju hreyfingarnar, hvert svið birtingarinnar heldur sínu striki allt eftir þeim fasaáhrifum sem mynduðu þau.
Sem dæmi, Hring-Kosmos fer í gegnum jákvæða og neikvæða fasa. Geislarnir flæða því stundum hraðar á neikvæðum fasa og útgönguboga þegar neikvæður fasi Hring-Kosmos er ríkjandi og stundum einnig hraðar á inngönguboganum og jákvæðum fasa í þeim hluta alheimsins sem eru hlaðnir jákvæðum fasa.
Hver hluti geisla er undir áhrifum af hringsviðinu sem hann fer í gegnum. Þess vegna sýnist sem svo að ferðaatóm á hverjum tíma sé undir áhrifum geislans sem það ferðast í, hvort sem það er á inn-eða útgönguboga, einnig undir áhrifum sviðsins sem þar er á og af fasa Hring-Kosmos.

Ef við viljum vita ástand tiltekins ferðaatóms, er ekki nægilegt að vita hve marghliðar það er, heldur verðum við að skilja aðrar aðstæður sem það verður fyrir. Þetta er kallað „Sólarstjörnuspeki (Sidereal Astrology),“ en fasar þess eru mjög víð-tækir, en hér tekur hún aðeins til þess sem lifir í sólkerfinu, á sama hátt og plánetustjörnuspeki tekur aðeins til fasa plánetu. Næsti puntur sem við höfum við Sólarstjörnuspeki er það sem við þekkjum sem Stjörnumerkja-beltið (Zodiac). Það er augljóst að líf manns hefur tengsl við sólkerfið sem hann er hluti af og sólkerfið er hluti af alheiminum. Sólarstjörnuspeki sýnir okkur fasa þróunarinnar.
Það má sjá að það eru atóm af sérstökum gerðum sem hafa sest endanlega að á hverju sviði og hreyfast í stöðugri fjarlægð frá Miðjunni, á sama hátt og í vökva sem inniheldur mismunandi efni í upplausn, og hægt er að sjá ef þau eru sett í lokað tilraunaglas sem fest er í streng og er snúið hratt í hring, þá kemur greinilega fram hvernig efnin skiljast eftir eðlisþyngd þeirra og raðast eftir þyngdaraflinu, það þyngsta og flóknasta næst jaðri ummáls sveiflunar. Þessi atóm hafa því náð þangað í þróuninni eins og eðli þeirra leyfir. Þú sérð að hver nýr fasi í þróuninni nær þeim áfanga sem eiginleikar þeirra leyfa og sest að í þeirri röð sem það hefur náð.

Nýr fasi í þróuninni byrjar þegar næsti fasi Hring-Kaos raskar stöðug-leikanum sem hafði verið náð. Þessi nýi þróunarfasi byrjar þar sem sá síðasti endaði og hefur í sér allt það sem sá fyrri hafði náð. Hér sjáum við þýðingu orðatiltækisins „Eins í efra, svo í neðra, en með öðrum hætti.“ Alheimurinn er grunnurinn sem allt er byggt á, þú byrjar þar sem Guð hætti, það sem er í Guði er í þér og eitthvað af því köllum við „frjálsan vilja“ þó að það sé varla nothæft heiti.
En snúum okkur að þróun ferðaatómanna, sem mynda Sólkerfin.
Við munum úr fyrri fyrirlestri að sólkerfi koma fram á hinum ýmsu sviðum, allt eftir kosmísku þyngdarsviði þeirra. Þ.e.a.s. þau byrja þróun sína á mismunandi fösum í þróun alheimsins. Við munum að atóm á útleið safna efni frá hverju sviði sem þau fara um til að byggja sína heima.
Þau sólkerfi sem þróast á öðrum sviðum en ykkar verður ekki fjallað um í þessari fræðslu, því þau eru of fjarri efni okkar núna.
Ég mun hinsvegar fjalla um þróunarfasa kerfa sem eru á sjöunda kosmíska sviðinu, þar sem ykkar sólkerfi er á meðal. Við skulum því fylgja eftir lífi einstaka ferðaatómi eftir, sem verður að ykkar sól og tengdu plánetukerfi.
Við munum líka að það hafði farið hringrás um kosmísku geislanna og reynt öll tólf geislaáhrifin , bæði neikvæð og jákvæð og hefur í sér samsett efni sjö kosmískra sviða. Tölur þess eru því þessar: —
ÞRÍR, því það er undir áhrifum hringana þriggja.
SJÖ, því það hefur sjö efnisgerðir í sér.
TÓLF, því tólf geislar hafa haft áhrif á það og hvert hinna sjö efnis-sviða hefur sína sérstöku tölu, frá þremur og til og með níu.
Þetta ferðaatóm hefur farið í gegnum hin miklu svið kosmísks efnis og tekið með sér eins mikið efni og það gat á hverju sviði og að lokum setts að á því sviði sem það hafði náð jafnvægi á braut sinni. milli miðflóttaafls og aðdráttarafls kosmos og eigin þyngdar.
Kosmísku áhrifin sem það verður fyrir er hægt að reikna út í reglulegu takti, því hann er sannarlega til staðar. Atómið fer í gegnum alla tólf geisl-anna og finnur breytingar á fösum Hringanna, því til viðbótar verður það fyrir áhrifum frá öðrum miklum lífheildum á öðrum sviðum. þegar brautir þeirra eru nærri hvor annarri (eru á mismunandi brautum á mismunandi sviðum) og efnisáhrifin eru gagnkvæm í báðum kerfunum. Það er mikilvægt atriði.
(Við getum séð að stundum fær neðra tilfinningarsviðið einskonar eflingu og á stundum efra andlega sviðið, en verður þó ekki eins sterkt, þar sem samsvarandi kosmískt svið er ekki mjög nálægt. Þetta er einn þeirra þátta sem hafa áhrif á þróunina og veldur oft vandamálum í kerfinu.)
Þessi mikla lífheild sem við ræðum um, hefur sest að á sinni braut og má líta á sem kjarna upprunalega ferðaatómsins sem er nú umlukið miklu bólstrum ómótaðs og óskipulagðs efnis af mismunandi sviðum. Þetta efni helst umhverfis það af aðdráttarafli massa þess og víðátta og takmörk þess marka umfang kerfisins. Eins og allt í Alheiminum hringsnýst þetta efni kringum upprunalega miðjuatómið.
Hreyfing þess atóms á braut sinni í tímans rás hefur smásaman tengst heildinni og massinn flats út í hringsnúandi disklögun alveg eins og búið er að lýsa að gerðist í myndun Alheimsins, því sömu lögmál eru á öllum sviðum og sólkerfi deila efni sínu á sjö svið í samræmi við þyngdarafl þeirra.

24. KAFLI

ÁHRIF SEM MANNKYNIÐ SETUR Á SJÁLFT SIG

Það er ekki ætlunin í þessari fræðslu að rifja upp staðreyndir í þróuninni, heldur að bæta við þá vitneskju með því að upplýsa í stórum dráttum ó-þekkta þætti og útskýra afleiðingar af lítt þekktum eða misskildum þáttum.
Í fyrri fyrirlestrum höfum við fjallað um þróun fyrir mannlega þróun og áhrifin á mannkynið. Í þessum fyrirlestri munum við fjalla um lítt þekkt áhrif sem maðurinn setur á sjálfan sig,
Þegar við veltum fyrir okkur þeim þróunarleiðum sem ganga saman á sömu plánetu, verðum við að muna að ef vitund rís ofar efnislegri tilvist til að starfa á öðru sviði, er henni það með lyft frá jörðunni og kemur inní ríki Plánetuverurnar, eftir því á hvaða sviði vitundin vinnur. (Þetta er efni sem þarf að muna þegar skoðuð er andlegu sviðin.)
Í þessum fyrirlestri munum við hinsvegar aðeins skoða þau áhrifum sem erum innan jarðneska sviðsins. Þau taka til virkni á eterískum undirsviðum þegar verið er á innþróuninni og þeirra áhrifa sem einnig hafa áhrif á jörðina á þróunarboganum.
Fyrir þróunarverur er það afturhvarf og hættulegt að horfa til baka til þeirra aðstæðna sem þær hafa vaxið frá. Þeir sem eru nýlátnir og horfið úr jarðvist er ekki leyft að líta til baka svo þeir verði ekki jarðbundnir, vegna hættu á að hið illa hafi afskipti af nýlátnum sálum í þeim tilgangi að lofa skuldaaflausn.
Þó er til staðar sérstök þróunaraðlögun og áhrif þess eru þekkt sem „Verk hinnar Miklu Hvítu Stúku“ eða „Verk Meistaranna“.

Í venjulegum farvegi þróunarinnar vex skógurinn með vexti trjánna. Það er að segja að fullkomnun sjálfstæðra sálna fullkomnar líf hópsins. Með til-komu sjálfsvitundarinnar kom einnig breyting í lífi hópsins og ákveðnar sálir kusu veg endurlausnarans fremur en leið endurlausnar. Þær kusu að hafna ávöxtum verka sinna og hið góða karma þeirra kemur karma kynstofnsins til góða.
Gleymum því ekki að hver þróun hefur sína tímaröð—eða, tæknilega, röð í orsökum og afleiðingum og þó að þróunarvegurinn sé breiður og rúmi marga samtímis, hafa þróunargerðirnar samt sem áður vel markaða röð. Hægt er að segja að meðaltal mannkynsins sé komið um tvo þriðju áleiðis af hringferðinni og við ættum einnig að muna, þegar við horfum á einstakling-inn, að alveg eins og hann erfir allar duldu byrðar fortíðarinnar, eru einnig til staðar allir möguleikar framtíðarinnar og sumir þeirra eru á þröskuldi raun-veruleikans.
Möguleikasvið mannlegrar þróunar má skipta í þrennt—það dulda, raunveruleikann og möguleikanna. (fortíð, nútíð, framtíð)

Kenningin um „Hópsál“ er nátengd Plánetuverunni, því eins og sýnt hefur verið áður, er Plánetuveran persónubirting plánetunnar, mynduð af vitundarreynslu lífsins innan plánetunnar.
Engin sálfræðiskoðun á hóp eða einstaklingi er nægilega góð án þess að tekið sé tillit til áhrifa Plánetuverunnar. Það er eitthvað sem hægt er að kalla „Jarðartog“ og myndaðist í fortíðinni og á ekkert erindi í framtíðinni, það er óhjákvæmilega hreint afturhvarf og er því þannig séð, af hinu illa.
En gleymum því ekki að önnur hlið Plánetuverunna er Plánetueinstakl-ingurinn. Það er logóíski skilningurinn á tilveru plánetusviðsins og logóíska hugmyndin um markmið þess og þróun. Það samsvarar mannlega einstaklingnum og þroski beggja þáttanna á sér stað þar til þeir hittast.
Plánetuveran byggist upp með skilningi á vitundarlífi sviðsins, og þar sem ekki er hægt að skilja nokkuð fyrr en það hefur átt sér stað, er Plánetuveran ávallt skrefi á eftir mannkyninu í þroska sínum.
Það má því sjá að hvert reynsluskref mannkynsins skapar samsvarandi stig í vitund plánetunnar. Þetta er speglun eða vörpun á þróunarvitund og eins og allar speglanir eru öfugar, birtist lægsti þátturinn á yfirborðinu en hin æðsti er dulinn í dýptinni. Þetta vitum við af reynslunni er við fyrst snertum Jarðarsálina, snertum við fyrst frumstæðasta þáttinn og það er ekki fyrr en við köfum djúpt inná við að við skiljum hvað hún er fær um.
Það er afar mikilvægt þegar við nálgumst þetta efni að rannsaka það ekki nema með fullri sjálfsvitund. Ef við nálgumst það með aðferðum undirmeðvitundar, verðum við sjálf hluti af þeim þætti og sá minni fellur undir yfirráð þess meiri—einstaklingsvitund fjöldans.
Líta má svo á að Plánetuveran beri karma jarðarinnar og allt líf á jörðunni verði að lifa í samræmi við það karma, því það skapar hið huglæga andrúmsloft sem við lifum og hrærumst í.
Ef við íhugum sviðsmyndina þá er breytingum á efnislega sviðinu ekki gefin nægilegur gaumur—breytingum milli jarðar og tungls. Það er ekki nægilegt að skoða stöðu tungls. Það verður að skoða hvort það sé í neikvæðum eða jákvæðum fasa. Sama á við jörðina og árstíðir frumaflanna ætti að skoða. Allt þetta leikur mikilvægt hlutverk í málefnum manna, þó þau séu ekki ákvarðandi, eru þau mótandi.

Fortíðin, eða líffræðileg vitund lifir í karma jarðarinnar og einnig í hverjum einstaklingi, og gagnvirkni milli einstaklingsins og uppsafnaðra fortíðarlaga er mjög mikilvæg.
Hvenær sem þróun ákveðins þáttar hefur náð sæti sínu eða „formast“, mun sá þáttur verða ráðandi í umhverfinu. Sem dæmi er kraftar sem dýrkun Drúída byggði upp, þeir kraftar halda áfram að vera til staðar og mun örva þann þátt í einstaklingi sem þeim var ætlað að koma í verk; og meðan þessi „böðun“ hugræna andrúmsloftsins er góð til að laga jafnvægi hjá einstaklingi sem vantar hana, er hún ekki góð fyrir þann sem hefur þegar of mikið af henni; þeim finnst nútíma siðmenning framandi og dragast ómótstæðilega að fornri siðvenju og þá er ójafnvægi afleiðingin.

Hver kynstofn viðheldur trúarhefðum sínum og hver trú lifir þar til eigin-leikarnir sem hún var sköpuð til að koma á, eru orðnir eðlilegar erfðir kyn-stofnsins. Þá hættir það að vera dulið og verður alþekkt.
Trú deyr ekki vegna þess að henni sé hent af framfarabrautinni, heldur vegna þess að andlegir þættir hennar eru algjörlega horfnir inní daglegt líf kynstofnsins. Það sem hún kenndi er tekið sem sjálfsögðum hlut og fræðslugildi hennar er lokið, því nemandinn kann lexíuna. Það að „kasta trúnni“ lýsir aðeins aukinni næmni hjá manninum við að útskýra það sem upphóf hann. Svo lengi sem til eru sálir sem æskja aga þá lifir átrúnaðurinn. Dýrkun í fortíðinni fékk kraft við að tengjast sviðum Jarðarsálarinnar, þar sem vígsla þeirra átti heima.
Það skal vitað að þessi svið hafa nána tengingu við Frumöflin, og eru notuð af þeim til að mynda þau hugarform sem gera þeim kleyft að stjórna tegundum í jarðvist. Þess vegna er tenging við forna trú langsótt.

Þessir hlutir hafa sinn stað í hinu andlega vopnabúri, en það á að nálgast með varúð, því þeir eru tvíeggja. Þekking á þeim er nauðsynleg í rannsóknum í sálarlegri meinafræði, en ekki fyrir sjálfsþroska. Þessir þættir eru okkur eðlilegir og fá ótilhlýðilega örvun ef þeir eru fóstraðir óþarflega.
Hver maður er sinn eigin herra. Veljum ekki meistara af lægri eða annarri þróunargerð.

18. KAFLI

ÞRÓUNARTAKMARK LÍFSSVEIMA

Við höfum rakið framgang fyrstu þriggja Lífshópanna alveg frá fyrsta sviði. Nú munum við rekja ferð þeirra til baka um sviðin.
Við rifjum upp að Logadrottnarnir luku heilli hringferð áður en þeir snéru aftur til guðlegu áhrifanna, þaðan sem þeir voru upprunnir.
Þróun Formdrottnanna var hæg í þeirra löngu ferðaröð. Í fyrstu útgöngunni fóru þeir alla leið á sjötta sviðið og snéru síðan aftur til guðlega upprunans. Í annarri útgöngunni þróuðust þeir gegnum tvo hnetti til fimmta sviðs og þannig koll af kolli, á sjöttu útgöngunni náðu þeir fyrsta sviðinu. Í síðustu útgöngunni höfðu þeir náð viðbragðaeiginleikum á öllum sviðunum og því ekki meira að öðlast. Þeir þurftu hinsvegar margt að læra á leiðinni til baka, sem mun verða fjallað um síðar.
Þróun Hugardrottnanna minnir á margt á Logadrottnanna í samfelldri ferð sinni, en við hvert ferðahlé er þeir bíða þess að halda áfram, bætis þeir við sig viðbragðsþáttum.
Við skulum muna að frá því að fyrsti hópur lagði af stað í ferð til baka eru tvær þróunarleiðir ávallt í gangi á hnetti hverju sinni og eldri þróunin hefur ávallt talsverð eðlisáhrif á yngri. Þetta er frummyndin að því ferli sem þekkt er sem vígsla.

Þessu efni er ekki hægt að gera skil í smáatriðum þar til að aðrir þættir hafa verðið til umfjöllunar. Við munum snúa okkur að því síðar.
Við eigum að muna að á hverju sviði þurfa guðlegu neistarnir nýja við-bragseflingu. Þeir lærðu á sviðunum, en voru takmarkaðir af aðstæðunum sviðanna. Þegar þeir snúa við inná inngönguna leita þeir ekki eftir því að ná tökum á nýju sviði til að bæta við þróun sína, heldur leitast þeir við að draga sig frá sviðinu og losna undan takmörkunum þess og um leið að viðhalda eiginleikunum sem sviðið gaf þeim. Þetta frelsi næst aðeins eftir algjöra við-bragðasamhæfingu sem hópsálin hefur náð á sviðinu.
Þessi samhæfing er svo algjör að viðbrögð flæða gagnkvæm, verða sjálf-virk og krefjast engrar einstaklingsathafna. Þessi viðbrögð verða ósjálfráð og sjálfráð vitund neistanna beinist að viðbrögðum á hærra sviði, þeir vinna í samræmi við sviðgerðina og viðbrögð þeirra eru slík að að atóm lægra sviðs geta ekki lengur lagað sig þar og dreifast því. Á þennan hátt færast Loga-drottnarnir upp sviðin.

Formdrottnarnir þróast með öðrum hætti. Hver lexían sem þeir læra, kenna þeir logóísku vitundinni áður en þeir halda lengra og bíða áhrifa logó-ísku ímyndarinnar, sem er þróunarpúlsinn sem sendir þá áfram í næsta áfanga. Þegar þeir hafa farið til ystu sviða og snúið til baka í sjöttu sinn, hafa þeir gefið síðustu skilaboðin til logóísku vitundarinnar og sjöunda ferðin er af þeirra hálfu endurtekning og gefur ekkert nýtt í logóísku vitundinna. Það er hins vegar hlutverk þeirra á hverjum hnetti að efla mótunaröflin í hinum birta sólkerfi. Endanleg gerð viðbragða þeirra er að staðla formin og stýra atómunum sem byggja Plánetuveru hvers hnattar.
Logadrottnarnir hafa áhrif á alla lífsneista hvers hnattar sem þeir eru á. Formdrottnarnir láta lífsneistanna ósnerta, en hafa einungis áhrif á hnöttinn sjálfan. Væri það ekki með þeim hætti, myndi stöðlun formsins hindra þróun guðlegu neistanna. Stöðlun formsins í líkama Plánetuverunnar myndar frumstæðustu birtingargerð sviðsins—hnattmyndun—ólífræna efnissteytingu umhverfis kjarnann. Það eru Hugardrottnarnir sem beita ráðandi áhrifunum á hópanna sem þeir hitta á hverju sviði, því, að sú staðreynd að þeirra hafa náð einstaklingsvitund gerir þeim kleyft haft áhrif á einstaka neista og þurfa ekki að hafa áhrif á hóphugina almennt.

Það er sérkenni á öllum titrandi hlutum að þeir leitast við að stilla sína eigin tíðni inná alla aðra hluti sem hafa hægari takt en þeirra eigin, en það tak-markast einungis við þann titringseiginleika. Afl Logadrottnanna var takmarkað við að auka titring við getu hópsins, Hugardrottnarnir (en einstaka yngri neistar hafa sérstaka viðbragðseiginleika) geta aukið þá eiginleika hver fyrir sig. Neistarnir sem þróast með þeim hætti hafa mikil áhrif á lífshópinn sem þeir eru hluti af, því þeir eru Vígðir.
Á útgönguboga þróunarinnar er vígsla mynduð með með tengingu við Lífshóp á inngönguboganum. Vígsla gerir vígsluþeganum þannig kleyft að fara yfir þróunarbogann og ná virknieiginleikum með því að framkalla samkennd í stað þess að ganga langan reynsluferilinn. Vígsla á innþróunar-boganum er hins vegar ólíkur ferill og mun verða fjallað um síðar.
Athafnir vígsluþega á útboganum gerir hópi þeirra kleyft að aðlagast betur og hraðar aðstæðum á nýju sviði, því þeir hafa náð að nokkrum hluta eðli þess sviðs. Þannig veldur vígsla á útboganum því að hin vígði nær að aðlagast hraðar efninu.
Við skulum nú íhuga aðstæður fyrsta hóps þegar hann snýr enn aftur til guðlega áhrifasviðsins.
Hann fór út sem neistaský. Hann snýr aftur sem skipulagt sett, segulmagnað æðanet, með aðdráttar- og miðflóttaafl í snúningsferli með mikinn skriðþunga.
Logósinn mætir nú skipulagi sem er sambærilegt að áhrifum og hann sjálfur. Hvaða virkni sem logósinn mun setja á kerfi sitt getur verið andstætt skipulagi fyrsta hóps. En hann vinnur ekki gegn því sem hann sjálfur hefur skapað, heldur vinnur sem samhæfing milli alheimsins sem hann er hluti af og þess skipulags sem nú myndar aðstæður í (sól)kerfi hans. Með skilningi hans á þessu skipulagi verður til samsvarandi mynd í vitund hans og hann aðlagast þannig aðstæðum í eigin (sól)kerfi, þannig eru öllum kosmískum áhrifum umbreytt að aðstæðum áður en þær voru settar fram í sólkerfinu.

Logósinn öðlast sama virknieiginleika með einbeiting að þessum þroska hópsins sem hópurinn öðlaðist á sviðunum. Því verður tíðni hinnar miklu veru og þessarar birtingu hennar ein og sú sama eftir tímabil einbeittrar að-lögunar og gagnvirkni. Logóíska tíðnin er yfirfærð á sál hópsins og hópsálin yfirfærist inn í vitund hinnar miklu veru. Hinsvegar halda neistarnir, hver og einn, einstaklingsvitund sinni óskertri, en hópsál þeirra er ekki lengur sérstök verund, því hún hefur sameinast vitund hinnar miklu veru og er orðin hluti logískrar vitundar, því er yfirsál hópsins Logósinn sjálfur. Þetta er þróunar-takmark lífshóps—að sameina hópsálina við logóíska vitund og færa þannig Logósinum ávexti þróunar sinnar. Við getum nú spurt „Hvert fara neistarnir?“
Í tilfelli Logadrottnanna draga þeir sig svo algjörlega úr hinu birta sólkerfi og eru ekki lengur til staðar á birtingarsviðunum, en eru til staðar í miðdepli átaka, viðhalda þar jafnvægi virkni og gagnvirkni milli hins birta og óbirta.
Sum þeirra ná þó að tengjast samsvarandi atómum og þau fara út úr þróunarsviði Lógosins til að reyna líf ferðaatóms í alheiminum. Enn önnur, sem fara ekki þá leið verða áfram kyrr sem áhrifavaldar í sólkerfinu og sem eitt með logóískum huga geta þeir framfylgt þeim vilja. Formin sem þeir mynduðu á þróunargöngu sinni er orðin hluti af grunnbyggingu sólkerfisins og sem slík, orðin staðalímynd. En hvenær sem Logósinn vill koma á jöfnuði sem svar við óskipulagðri spennu í vaxandi sólkerfi, er það með Logadrottnunum, sem eru lausir undan böndum birtingarinnar sem því er náð, „og hann gerði þjóna sína að eldslogum og logar eldsins voru þjónar hans.“ Logadrottnarnir tengjast náttúruöflunum.

Þegar Formdrottnarnir eru að ljúka þróun sinni ganga þeir undir svipaða aðlögun, þegar Logósinn hefur móttekið nýjan þátt frá hópi í þróun og vill setja mark sitt á hann, eru það Formdrottnarnir sem taka að sér verkið. Að-ferð þeirra verður skoðuð síðar.
Hugadrottnunum á inngönguboganum er hægt að líkja við guðlega vit-und og þeir gegna því hlutverki að vera boðberar á milli Logósinn og sól-kerfis hans.
Munum að Hugardrottnarnir hafa náð einstaklingsvitund og þeir eiga aðallega við einstaklinga sem einstaklingar, en Formdrottnarnir eiga við sálarhópa.
Hugadrottnarnir eru vígjendur okkar núverandi þróunar og munu sem slíkir oft verða nefndir í þessum fyrirlestrum. Það eru þeir sem geta unnið á öllum sviðum birtingarinnar og komið á aðlögun með jöfnun á spennu þegar eiginleikar „frumverka“ hafa truflað þróunina.
Á sviðunum þar sem þeir vinna eru þeir einfaldlega orkumiðjur og því verður líf sviðanna ekki var við þá.
Þeir geta hins vegar með efni þess sviðs, stjórnað ákveðnum þáttum og mótað kjarnaefnið í efnisform; af því er komið hugtakið, „Eingetið“, og „Meyfæðing.“ Þeir eru nefndir „Frelsarar“ og eru ávallt viðstaddir sem endurnýjun lífs. Þeir koma með sinn eigin lífslátt; einungis uppsöfnun efnis þarf fyrir birtingu þeirra.
Með þessum útlínu höfum við rakið þróun hins birta sólkerfi að þeim stað er hinir guðlegu neistar fyrsta hóps hafa snúið aftur til Lógosins—ná sameiningu og vinna sem milligönguaðilar á milli hans og sólkerfisins.

Rifjum upp að Lógosinn hefur þrjá megin þætti. Hverjum þessara þriggja hópa var varpað inní birtinguna sem einum þessara þriggja þátta hans og þeir geta því verið álitnir fulltrúar þeirra þátta í sólkerfinu. Þessar þrjár megin birtingar eru ólíkar öllum öðrum.
Síðari lífshópar þróast undir áhrifum Lógosarins og fulltrúum hans, og þegar til viðbótar þeim þremur frumþáttum sem upprunnir eru frá hringjum alheimsins, bregst Lógosinn við áhrifunum frá hinum tólf kosmísku geislum, öll síðari þróun er því mörkuð áhrifum geislanna, á þeim tíma er hún verður fyrir logóískri svörun.
Þessa kosmísku púlsa fær Logósinn með Stjörnuvígslu, hópsveimarnir sem þróast þannig eru þekktir sem „Fyrirmyndir geislanna. “Geislastjórnendur.* Þeir eru nátengdir guðlegum neistum sem eru á svipaðri braut.

Það má því sjá að hver þessara fyrstu hópa, eftir að hafa náð sameiningu við Logósinn, taka að sér hlutaverk að „jafna“ eða „vega á móti“ í þróuninni, því, þegar „frumverkun“ kemur inn, kemur einnig áhætta á að þróunin fari úr jafnvægi við guðlega eðlið. Á svipaðan hátt þurfa þessi þróuðu hópar að flytja ávöxt þróunarinnar sem náðst hefur til útgönguneistanna og koma í veg fyrir óþarfa endurtekningu athafna sem þegar hafa verið stöðluð í sólkerfinu.
Við höfum nú lokið lýsingu á útlínum í þróun Logósarins og fulltrúum hans sem setja aðstæðurnar fyrir alla síðari þróun.

* Kallaðir „ Stjörnu Logásar“ í upprunalegu útgáfunni; þessu breytt hér þar sem hugtakið Fyrirmyndir á betur við.