I.
Úr “ Vísur um Krist.”
….
Guð, heit ek á þik,
at þú græðir mik.
Minnsk þú, mildingr, mín,
Mest þurfum þín.
Ryð þú, röðla gramr,
ríklyndr ok framr,
hölðs hverri sorg
ór hjarta borg.
…….
Kolbeinn Tumason D. 1208
II.
Lausavísa.
Upp skaltu á kjöl klífa.
Köld er sjávar drífa.
Kostaðu huginn at herða.
Hér muntu lífit verða.
Skafl beyjattu, skalli,
Þótt skúr á þik falli.
Ást hafðir þú meyja.
Eitt sinn skal hverr deyja.
Þórir Jökull Steinfinnsson. D. 1238.
III.
Úr “Ég bið að heilsa.”
……….
Ó, heilsið öllum heima rómi blíðum
um og hæð og sund í drottnis ást og friði.
Kyssið þið, bárur, bát á fiskimiði,
Blásið þið vindar, hlýtt á kinnum fríðum.
………
Jónas Hallgrímsson D. 1845.
IV.
Úr “Sonarterrek”
………..
Eftir ein á strönd við stöndum,
störum eftir svörtum nökkva,
sem að burtu lífs frá löndum
lætur út á hafið dökkva.
Farmurinn er enn fagri laukur,
felldur snöggt af norðanvindi,
farmurinn er enn fallni haukur,
farmurinn er lífsins yndi.
Ein er huggun, ei fær grandað
ólgusjór, né fær á skeri
dauðans hann í dimmu strandað.-
Drottinn sjálfur stýrir kneri.
Grímur Thomsen D. 1896
V.
“Þið sjáist aldrei framar”
Ég veit eitt hljóð svo heljarþungt,
sem hugans orku lamar,
með helstaf lýstur hjartað ungt,
og hrædd það tungan stamar.
Það dauðaklukku geymir glym
og gnýr sem margra hafa brim
þau dómsorð sár með sorgarrym:
“Þið sjáist aldrei framar.”
Ástskyldar verur snöggvast sjást,
Þeim sundra nornir gramar.
Þá yndisvonin öll þeim brást,
þær aldrei verða samar.
Hve sárt, er slitnar hönd frá hönd
og hafið veglaust skilur lönd.
Það suðar dimmt við sendna strönd:
“Þið sjáist aldrei framar.”
Steingrímur Thorsteinsson D. 1913
VI.
“Dánarstef”
Vor æfi stuttrar stundar
er stefnd til drottnis fundar,
að heyra lífs og liðins dóm.
En mannsins sonar mildi
skal máttug standa í gildi.
Hún boðast oss í engils rómi.
Svo helgist hjartans varðar.
Ei hrynur tár til jarðar
í trú, að ekki talið sé.
Í aldastormsins straumi
og stundarbarnsins draumi
oss veitir himnar vernd og hlé.
Einar Benediktsson D. 1940
VII.
Úr “Dreggjar”
…..
Nætur, -nætur sem hverfa í haf,
hve hart og skammvint binda.
En máist þessi um æfina af,
þótt efsti tindurinn sökkvi í kaf ?
– Ég skynja í sæg allra svífandi mynda
einn svip og eitt nafn,
– einn lífsþátt með eldskreyttan upphafsstaf.
Einar Benediktsson D. 1940
VIII.
Úr “Svona verða drengir menn”
………
Sá ég hann er segl á firði
setti hann upp og hélt til lands.
Afli, skip og yngri bróðir
ábyrgð var nú falið hans.
Stillti hann svo með styrkum höndum
stýrissveif og skaut í senn.
Þróttur óx er þaut í reiða.
– Þannig verða drengir menn.
………….
Guðmundur Ingi Kristjánsson, 1935
IX.
“ Jón Thoroddsen „
In memoriam.
Í dimmum skugga af löngu liðnum vetri
mitt ljóð til þín var árum saman grafið.
Svo ungur varstu, er hvafstu út á hafið,
hugljúfur,glæstur,öllum drengjum betri.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gíjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirra yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lofum lyki
um lífsins perlum í gullnu augnabliki-
Tómas Guðmundsson. -Fagra veröld.
X.
“Sálmar á atómsöld”
