Máttur skaparans,
knýr úr kyrrð
– ljós og myrkur
Eldar lifna
sólir kvikna
– lífsins glóð
Goðans ómi,
þrennum tóni
– sköpun bjó
Í viljans loga,
lífsins þrá
– sá fyrsti brennur
Í brjóstsins anda,
hjartans þrá
-sá annar rennur
Í formið blæs
skilnings gró
-sá þriðji rennur
SS © 1998-2001
Í stjörnuþoku hljóma
himins óma,
ungri sól
sem skapari himni fól.
Frá logans heimi
og hugarsveimi,
helgir goðar skutu fram
skipum úr naustarann.
Sona skarar fáru
skínandi brynjur báru,
fylgdu konungskná
björtum knörrum á.
Hin aldni í stafni
andans fari,
stefnir hug og hönd
að nýrri strönd.
SS ©1997-2000
Hræðustu dauðann, finnurðu dauðaniðinn,
-og döggvina í framan?
Hríðin byrja og byljir herðast við,
– er ég nálgast smásaman.
Drungi næturinnar og stormsins afl,
– merki svikarans.
Þar stendur það, óttans tafl,
-sérhvers göngumanns.
Ferðinni er lokið og tindinum náð,
– allir múrar falla.
Í andstreymi var sigrunum sáð,
sem og ávinning alla.
Baráttugleðina, -reisum nú hátt,
fyrir þann mikla slag.
Sárt er ef dauðinn svifti sýn og mátt,
og knúi í fortíðarlag.
Nei, -reynum frekar allt með hárri lund,
líkt og hetjur fornar.
Hefjum aflið, greiðum glöð lífsins skuld,
sársauka og myrkri ofna.
Djörfungin, ógæfu skjótt til bata snýr,
og verstu andartök enda.
Frumaflanna átök, fjandmanna orðagnýr
skal réna, skal milda,
skal breyta og úr sári friðakraftur verða,
þá ljós, í brjósti þínu bjarta.
Ó þú sál minnar sálar, aftur þig faðma,
að eilífu í Guð hjarta.
Þýðing á PROSPICE
eftir ROBERT BROWNING (1812-1889)