30. KAFLI
LÖGMÁL AÐDRÁTTARAFLS YTRI GEIMS
Þegar Lögmál aðdráttarafls ytri geims er skoðað verðum við fyrst að spyrja af hverju það lögmál getur verið sterkara en aðdráttarafl miðjunnar. Til að skilja þetta vandamál, verðum við að íhuga ákveðna grunnþætti sól-kerfisins sem áður hefur verið lýst.
Logóíska vitundin sem hefur náð jafnvægi og fullkomnun og náð að raungera það sem hún hafði hugmyndað, heldur áfram og setur fram fleiri hugmyndanir og leitast við að raungera þær.
Þessar mótuðu hugmyndanir í logóísku vitundinni halda áfram inní flókna samhæfingu (og meðtekin þar með inní þróunarfasa birtingarinnar), eða, með annarri hugtakanotkun; færðir út og niður svið birtingarinnar. Þessa vaxandi logóíska flæði birtist sem þróunarpúlsar og Lógosinn gefur þeim þrýstiafl sem ákvarða formin, blæs í þau líf.
Það er ávallt markmið „viljans“ að starfa óháð aðstæðum, eins og það er ávallt tilhneiging „formsins“ að setja hinu óbirta tilteknar aðstæður og „lífs-vilji“ Lógosins kemur ávallt inní hið mótaða form, sem, eins og það er, þrýstir sjálfu sér áfram niður sviðin og er „fangað“ af forminu, en í seinni logóískum lífsfösum getur viljinn ekki verið óháður aðstæðum, allar athafnir eru ákvarðaðar af aðstæðum sem þegar eru fyrir hendi og „lífsvilji“ Ló-gosins, sem er líf hins birta sólkerfis, verður að laga sig að aðstæðum og bindast í form. Af því kemur hugtakið „stríð anda og efnis.“
„ Lífsvilji“ Lógosins tjáir sig gegnum seinni formfasanna þar til þéttasta efninu hefur verið náð. Hann getur ekki mótað birtingu sína frekar og leitast við að frelsa sjálfan sig úr viðjum formsins og halda áfram—að líkja eftir Kosmos—á þeim svæðum etersins sem ekki hefur verið afmarkaður og mótaður af hinum guðlega upphafsvilja.
Fyrst leitast mótaða lífið við að verða ómótað, sem myndaði fyrsta hvat-ann—sem sendi það út í ytri geim.
Í öðru lagi er eðlileg tilhneiging til jafnvægis og einnig innan sólkerfisins- aflana sem eru undir miklum þrýstingi að dreifa sjálfum sér út í sambærilegt lofttæmi ytri geims.
Í þriðja lagi er þessi mynd af Penumbra, gráskyggnunni—öll þau mót sem voru afmynduð í formgerðinni—allar þær þróunarhugmyndir sem mistókust í að raungerast—allir vannýttir kraftar og sálir sem mistókst verk sín og var hafnað af einstaklingsvitundum sínum— allt það í raun sem þörf er á að hafna úr logóískri vitund og hefur ekki verið sundrað út úr innri skel Hring-Takmarkanna, er til staðar eins og mynd sem endurspeglast í eter geimsins og má myndrænt skilgreina sem ytra yfirborð Hring-Takmarkanna (mitt á milli þess og Hring-Óreiðu sólkerfisins) og má sjá þar óljóst.
Hver vitund sem ferðast niður í neðri lög efnisins mun greina handan hins mikla gaps sem Hring-Takmörk sólkerfisins eru, endurspeglaðar myndir af öllum þeim óuppfylltu vonum og gagnlausu tilraunum í birtingunni—og þegar þær þráðu krafta sem mundu hafa getað komið þeim inní birtinguna, kölluðu þær yfir gapið til hvaða frumafls sem var skylt þeim, að sýna sig við mörkin, svo er einnig með öll þróunaröfl, hvort sem er í sólkerfinu eða ein-staklingi, að þegar leitað er í grunninn og lítið yfir hið mikla gap, sem myndað er af kosmísku lögmáli, og þau sjá myndir af sínum vonlausu draumum sem lofuðu uppfyllingu, freistast þær til að halda áfram á þessari útgöngubraut, sem hið guðlega hreyfiafl hafði myndað, en með sínu eigin hreyfiafli að stökkva yfir það mikla gap, inní frelsi ytri geims þar sem engin lögmál ráða og menn eru guðir.
Þegar vitund er laus undan birtingu í sólkerfinu og upphafin lögmálinu (þar sem lögmálinu er fullnægt í algjörri hlýðni), verður hún miðjukjarni nýrrar logóískar sólar, þetta er leyndardómur Guðdóms. En þegar vitund sem hefur ekki uppfyllt lögmálið og flýr það, er hún óheftur vilji, þetta er leyndardómur þess illa (jákvæður), persónugerður djöfull. Þessi freisting lá-mennskunnar kemur til allra á þróunarbrautinni.
Frá hinu guðlega á útgönguboganum verður lífið að komast niður í grunninn og þegar það hefur snert hann og náð hámarki orku sinnar, verður það að hafna freistingum þeirra langanamynda sem speglast frá ytri geimnum og feta sig til baka með auðmýkt til uppruna síns, ná þeim skiln-ingi að frelsi er ekki náð með því að flýja takmarkanir eða aðstæður, heldur með laga jafnvægið að fullkomnu samræmi.
Þegar samræmi andstæðra krafta er náð er formið staðlað og getur haldið áfram að þroska samsvarandi vitund og sálartengt lífið dregur sig til baka uppá hærri svið og ber með sér viðbragðaeiginleikanna sem náð var á lægra sviðinu en er ekki lengur bundið af aðstæðum þess sviðs. Um þetta verður fjallað betur í síðari fyrirlestri.
Aðdráttarafl ytri geims er því aðdráttarafl af ómótuðu afli, það er freist-ingin að flýja frá lögmálunum sem hafa byggt okkur upp og nota krafta sem falla undir þau lögmála án sambærilegrar ábyrgðar. Það má sjá sem dæmi í lífi manns sem nýtur allra kosta háþróaðrar menningar, en gefur af sér markmið og hugmyndir vanþróaðrar tilveru.
Aðdráttarafl ytri geims er freisting til að brjótast frá þróuninni og kosmískum lögmálum til að vera sem guð. Slíkir guðir eru þeir sem eru dýrkaðir í helgiathöfnum djöfladýrkunar.